Hattat, czyli chybienie celu

Czym jest grzech?

Zadajecie sobie czasem takie pytanie?

Kiedy przygotowywałam się do egzaminu z teologii Starego Testamentu, dowiedziałam się, że w ST występuje 6-7 terminów na określenie grzechu. Dwa z nich występują najczęściej, są to hattat (ok. 290 razy) i awon (230 razy). Ciekawym słowem jest hattat, które oznacza 'chybienie celu', np. przy strzelaniu z łuku (Sędziów 20,16). 

W jaki sposób grzech może być chybieniem celu?

Pomyślmy przez chwilę o strzale wypuszczonej z łuku, która leci z odpowiednią siłą wprost do tarczy. Jeśli obrany kierunek jest prawidłowy, trafi bez problemu w dziesiątkę. Jeśli jednak źle ocenimy odległość, za bardzo się pochylimy w którymś kierunku, strzała chybi celu.

Hattat, chybienie celu, to styl życia odbiegający od tego, co Bóg wyznaczył. To nastawienie, które prowadzi do zerwania relacji człowiek-Bóg, a także człowiek-człowiek. To osobista orientacja przeciwko Bogu lub innej osobie. Zgrzeszyć przeciwko Bogu lub przeciwko drugiemu człowiekowi, to jak wypuścić strzałę z łuku, która zamiast trafić do tarczy, leci w skrzywionym kierunku i rani to, co napotka.

Król Dawid, autor wielu psalmów, miał także w swoim życiu moment, kiedy wypuścił strzałę w niewłaściwym kierunku i śmiertelnie ugodził wiele osób. Kiedy się opamiętał, przyszedł do Boga i prosił o przebaczenie i przywrócenie właściwego kierunku dla swojego życia.

"Zmiłuj się nade mną, Boże, według miłosierdzia Twego, a według Twej dobroci odpuść moje winy. Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich mych grzechów. Bo ja znam dobrze moje winy i moje grzechy mam wciąż przed oczyma. Zgrzeszyłem przeciwko Tobie samemu, na Twoich oczach wiele zła czyniłem, tak że okażesz się sprawiedliwy w Swym wyroku i prawy w Swoim sądzie. Stwórz mi, o Boże, serce czyste, napełnij moje wnętrze duchem mocy. Nie oddalaj mnie sprzed oblicza Twego i nie zabieraj ode mnie Twego ducha świętości. Spraw, bym się cieszył tym, że mnie zbawiasz, niech wstąpi we mnie duch gorliwości Twojej."

Ps.51, 3-6.12-14 BWP

 Jego syn, Salomon, znał doświadczenia ojca, dlatego tak doradzał swojemu synowi:

"Czujniej niż wszystkiego innego strzeż swego serca, bo z niego tryska źródło życia! Niech twoje oczy patrzą wprost, a twoje powieki niech będą zwrócone prosto przed siebie! Bacz na tor, po którym ma stąpać twoja noga, i niech będą pewne wszystkie twoje drogi. Nie zbaczaj ani na prawo, ani na lewo, powstrzymuj swoją nogę od złego!" 
Przysłów 4,23.25.27 

Kiedy myślę o nietypowej odwadze, przypominam sobie Wilhelma Tella, legendarną postać szwajcarskiego bohatera narodowego. Tradycja głosi, że Szwajcar nie chciał ukłonić się przed symbolem władzy cesarskiej, za co został ukarany przez austriackiego starostę Hermanna Geßlera. Ten ostatni postawił na rynku w Altdorf (stolicy kantonu) słup, na którym zatknął swój kapelusz. Mieszkańcy, przechodząc obok, mieli oddawać mu pokłon. Wilhelm Tell tego nie uczynił, więc pojmano go i sprowadzono przed oblicze starosty. Ten, słysząc o sławie kusznika, wymyślił próbę: Tell musiał zestrzelić z kuszy (inne wersje - z łuku) jabłko ustawione na głowie swojego syna Waltera. Jeśliby chybił - obu czekała śmierć. Z próby wyszedł zwycięsko, jednak spytany, w jakim celu w jego kołczanie znajdowały sie dwa bełty odparł, iż gdyby pierwszym trafił syna - drugim zabiłby starostę. Za zamiar zabójstwa Geßlera Tella skazano na dożywocie w twierdzy Küssnacht. W trakcie transportu łodzią przez Urnersee uciekł. Wkrótce zabił Geßlera, dając tym samym znak do powstania, które doprowadziło do uwolnienia sprzysiężonych w Rütli kantonów spod władzy cesarskiej.

Bóg nie chybia celu. On nie wahał się postawić swojego Syna, aby nas ratować. Jego cel jest jasny i prosty.

Życie w dążeniu do celu, który Bóg wyznaczył, to życie szczęśliwe i  pewne, a nagroda, jaką On wyznaczył, jest najlepszą ze wszystkich, jakie człowiek może sobie wymarzyć: życie wieczne razem z Nim i tymi, których kochamy.

A ty w którym kierunku wypuszczasz swoje strzały?