„Wkrótce wydano wyrok śmierci na Hieronima. Zaprowadzono go na to samo miejsce, na którym stracono Husa. Hieronim szedł śpiewając, a jego twarz jaśniała radością i spokojem. Wzrok miał utkwiony w Chrystusie, śmierć więc przestała być dla niego straszna. Gdy kat podszedł od tyłu, by zapalić stos, męczennik zawołał: „Stań śmiało przede mną i zapal stos przed moimi oczami. Gdybym się obawiał, nie byłbym tutaj”.
Jego ostatnie słowa, które wypowiedział, gdy buchnęły płomienie, były modlitwą: „Panie, Wszechmogący Ojcze, zmiłuj się i przebacz mi grzechy, gdyż wiesz, że zawsze kochałem Twą prawdę” (Bonnechose, t. II, s. 168). Głos zamilkł, lecz wargi poruszały się jeszcze w modlitwie. Gdy ogień dokończył swego dzieła, zebrano popioły męczennika razem z ziemią, na której leżały, i podobnie jak popioły Husa, wrzucono je do Renu.”
„Wielki bój” rozdział VI „Hus i Hieronim”
_____________
Zamów książkę: http://sklep.znakiczasu.pl/duchowosc/1392-wielki-boj-nowe-wydanie.html
Komentarze